ถึงฝนจะตก ถึงฟ้าจะร้อง ฉันก็มีที่หลบหลีก (ใต้ถุนตึก) เมื่อหิวฉันก็มีที่หากิน มีเพื่อน มีญาติพี่น้อง ลุง ป้า น้า อา มีเพื่อนสองขาใจดีนำอาหารมาให้ ฉันมีความสุขอยู่ใต้ชายคาบ้านของฉัน….. วันนึงมีใครก็ไม่รู้บอกว่ารักฉันเหลือเกิน มุดเข้ามาในบ้านของฉัน บอกว่าจะจัดการชีวิตของฉันอย่างนั้นอย่างนี้ พวกฉันจะอยู่อย่างนี้ไม่ได้ ต้องย้ายพวกฉันไปที่อื่น เพราะพวกของฉันมีมากอยู่อย่างนี้ไม่ถูกต้องตามหลักสากล (เดี๋ยวประเทศที่พัฒนาแล้วจะตำหนิ)
วันนี้…. คนกลุ่มนั้นก็หายหน้าไป ไม่มุดเข้ามาในบ้านฉันอีกแล้ว และฉันก็ยังมีชีวิตที่มีความสุขอยู่ในบ้านหลังเดิมของฉัน….. มหาวิทยาลัยรามคำแหง
|
|
|
|
|
|
|
|
